პიკი

სათაური რა შუაშია, ჯერ არ ვიცი.
პოსტებს ვწერ წელიწადში ერთხელ. რატო ეგ არ ვიცი ჯერ.
მოკლედ იმის შესახებ თუ რა მოხდა წინა პოსტსა და ამ პოსტს შორის დროის მანძილზე.
მესამე კურსზე ვარ და სამედიცინოში ეს კურსი ცნობილია თავის ჯოჯოხეთურობით. სთილ ფორევა ელოუნ. მინუს მეგობრები. პლუს რეიტინგი უნივერსიტეტში. მინუს თავდაჯერებულობა, მინუს იღბალი, მინუს წონა, მინუს ყველაფერი. პლუს ჯანმრთელობის პრობლემა.
 ასე ვწევარ ლოგინში და ვთვლი რამდენი რამე მინდა და უკვე ეჭვი მეპარება ჩემ გონებრივ შესაძლებლობებში, რომლითაც მთელი ცხოვრებაა ვამაყობ მე და კიდე უფრო უარესად ჩემი ოჯახი, ნათესავები, ახლობლები, მეზობლები. ადრე ვფიქრობდი, 3 სურვილი რო მქონდეს, ვინატრებდი ხმას, რო მემღერა, ბევრ ფულს და ჯანმრთელობას. ახლა 3 დან მარტო ერთი სურვილი მინდა, უფრო ნიჭიერი მინდა ვიყო, უფრო განვითარებული აზროვნება მინდა. შეგრძნება მაქვს , რო მაჩანჩალა ვარ, მრცხვენია. ყველა ხედავს, რო არ მეზარება ძირითად შემთხვევებში  არაფერი, 24 დან 25 საათს სამეცადინოსთან ვატარებ, არა პირადი, არა გართობა, არა არაფერი. და ბოლოს ჩემი შედეგი და ყველაზე უსაქმური  სტუდენტის შედეგი ერთნაირია.  ჯერ ვერ ჩავწვდი ჩემი უიღლობის ფენომენს. თან მეჩვენება რო მოვაბეზრე ყველას თავი ამ სწავლაზე წუწუნით, მარა ესაა მთელი ჩემი ცხოვრება, სხვა არაფერი მაქვს და რა ვქნა. ყველაზე მეტად არ მინდა, რო ჩემ მეგობრებში შეეპაროთ ჩემში ეჭვი. მერე აღარ ვიცი უკვე.
  სათაური რა შუაშია დაახლოებით მივხვდი. არასრულფასოვნების შეგრძნების პიკი მაქვს ამ კვირაში.

ჩემი ჰიმნი.

ფუ ბლინ

უიღბლობის  ბუკეტი ვარ. თოთალ ლუზერ(ნუ მთლად არა). მოკლედ ჩემი უიღბლობის შესახებ:
1) ერთი წელი მარტო ვხცოვრობდი, ვიფიქრე ამას რა ჯობიათქო და სიწყნარის და მუსიკის ნაცვლად მეგრული აყალ-მაყალი ისმოდა ჩემს ბინაში. მთელი წელი ნახევარჯერ სახლში არ ვიყავი. ჩემი სამეცადინოს პატრონი ესე მაკდონალდსებში და პარკებში ვერ იმეცადინებ. ახალ გაცნობილ ჯგუფელებს ყელში ხოარ ამოუხვალ?!
2)"ჭკუა ვისწავლე", მომდევნო წელს აღარ შევცდები და კარგად გამოვიკვლევ ყველაფერს სანამ ხელშეკრულებას გავაფორმებთქო. გადასარევ ადგილას გადასარევი ბინა ვიპოვე გადასარევ ფასად. 3 გადასარევი ფაქტი უკვე საეჭვოა ძირითად შემთხვევებში. ნუ მე ეს ყველაფერი ჩემს ძირითად შემთხვევებში უიღბლობას მივაწერე და სამმაგად გამიმართლა ძლივს-მეთქი, ვიფიქრე. რა თქმა უნდა არა! იმდენხანს ელოდე ბინის დაცლას, იმდენჯერ მივედი საქმის გასარჩევად, იმდენჯერ ჩუმად ვიდეო გადავუღე, მიმიქარავს ძველი ბიჭები, კაგებე და რავიცი.აფერისტები აღმოჩნდნენ აბა რა, კიდევ კარგი დროზე ჩავრიეთ საჭირო ხალხი და ფული ძალით წავართვით!
3)ახლა პირადული ლუზერობანი. იმდენი ლუზერული მომენტი მქონია, საკუთარ თავზე მეცინება ხოლმე. ეს გრძელი ლუზერობაა. მოკლედ, მეათე კლასში ძაან საყვარელი ბიჭი გავიცანი, მერე შევუყვარდი, მე როგორც ტრიპაჩს და იდიოტს, გამიტყდა  ვინმეს შეყვარებული რა პონტში დამერქვასთქო. ხოდა ვაწამებდი ამ ბიჭს 2 წელი. ხან მერქვა ვიღაცის, ხან არა. მერე  აღვგავე პირისაგან მიწისა. ჩააბარა, ჩემს უნივერსიტეტში(უფროსია ჩემზე). და "ძაან მაგარი ბიჭიც დადგა". ნუ სანამ პირადად დავრწმუნდებოდი, მანამდე საშინელი დეპრესია მქონდა. ლაპარაკი შევწყვიტე, ისე დამაკლდა,ისე მენატრებოდა, ისე ვერ ვიტანდი ჩემ თავს , იმის გამო რაც გავაკეთე. მერე მივხვდი რო მიყვარდა. მაგრამ თანდათან ვეღარ ვარჩევდი "ის" მიყვარდა თუ :გაიდეალებული ის". 3 დღის წინ საბოლოოდ დავრწმუნდი, რო გაიდეალებული მყავს, და რო არა ძველი ძალიან სასიამოვნო დრო, შეიძლება მეგობრებიშიც არ ჩამეთვალა.




ამ პოსტის გაგრძელება ლამის ერთი წლის მერე


ვიცი რო ამ ბლოგს კაციშვილი არ კითხულობს, არ მადარდებს, შედევრებს მეარ ვწერ და პოპულარობას არ ვაპირებ :დ 1 წელია არც გამხსენებია აქაურობა, არც დღეს გამახსენდებოდა ისეთი საშინელი დღე იყო, შემთხვევით მეილზე როარ გამოჩენილიყო  ამ ბლოგის ლინკი. ხოდა ბარემ ცუდი დღე იყო და გავაგრძელებ ლუზერობის შესახებ.


4) მსოფლიოში ყველაზე უიღბლო ადამიანი ვარ მე! ყველაფერს ავიტან და როცა სწავლის მხრივ მაქვს პრობლემა, ვნადგურდები. დღეს  შუალედური მქონდა ჭ საგანში. საშინლად რთული სემესტრი მაქვს, მორალურად, ფიზიკურად, ყველანაირად მიჭირს, თან სხვა მხრივ აქტივობებიც ემატება და რამე პრეტენზიის გამოთქმის უფლება რო მქონდეს, სინდსმა როარ შემაწუხოს, შევაკვდი სწავლასთქო ვერ ვიტვყი მაგრამ არ ვაკლებ არაფერს და დღემდე ისეთი აკრული ტემპით მივდიოდი, შემეშინდა სტიპენდიაზე არ გავიდეთქო. ხოდა დღეს ვაცხადებ: მე მოვკალი ჩემი ჯიპიეი. უიღბლობა რა შუაშია? იმ შუაში რო კურსზე პირველმა ჩემმა ჯგუფმა წერა ეს საშინელება. კიდე იმაში , რო 12 თთავიდან მაინცდამაინც ის თავები არ ვიცოდი კარგად , საიდანაც 99% იყო კითხვების, კიდე იმაში, რო მაინცდამაინც ის ვარიანტი შემხვდა სადაც ეს კითხვები იყო, თორე წინ 2, გვერდზე 1 და უკან ერთი ისეთ კითხვებს მეჩურჩულებოდნენ, შურით გავსკდი ლამის. ხოდა,კი მივიღებ 20 დან 3 ქულას და ეგეც შენი A და მაღალი GPA. არადა სადაც ფარმაკოლოგიას ვანადგურებ, მაქსიმუმს ვიღებ, ლექტორს ვაბნევ კითხვებით, ეს იმუნოლოგია რა გახდა რო ვერ ვისწავლო, არადა აშკარად ანტიგენია ჩემი ტვინისთვის, რომლის მიმართ ჩემმა ორგანიზმმა ისეთიი ანტისხეული გამოიმუშავა და ისეთი იმუნიტეტი დაიყენა, რო ინატროს ყველა დაავადებულმა.



მეტის დაწერა არ მინდა, არც ვიცი რა დავწერო, თავში მარტო დღევანდელი fail.ი მიტრიალებს, აა კიდე, ჩემი უახლოესი მეგობარი ბავშვს ელოდება და მე საიდან ვიცი? მესიზმრა, გადავამოწმე და მართალი აღმოვჩნდი  :დ

Криша поехала

ვიძახი გართობა არ ვიცი-მეთქი. ტყუილია!
ჩემი მეგობრის დაბადების დღე იყო ცოტა ხნის წინ. აგარაკზე ვიყავით ასული. მოკლედ რო ვთქვა, ყველაზე კარგად გავერთე რაც თავი მახსოვს.
ხო, პოსტის შექმნის მიზანი: იმდენი დავლიე საკუთარ თავზე კონტროლი დავკარგე და აქამდე გახსენების პროცესში ვარ. და რაც მახსენდება გულს მიხეთქავს. ვერავის ვეუბნები, ჩამქოლავენ მგონია.
     იმიტომ, რომ მაკლია ის და ვეძებ ყველა სხვაში მას.
      ნასვამი იხსნები, არ გადარდებს სხვისი აზრი და ზედმეტად პირდაპირი ხდები, მაგრამ იქ ზედმეტი იყო უკვე. ჩემს თავს გადავაბიჯე, მაგრამ დროთა განმავლობაში თავისით გამიარა სინდისის ქენჯნამ და დასკვნც გამოვიტანე.
არ უნდა დალიო იმდენი:
1)რო სხვისი ხელით სატარებელი გახდე
2)შუბლი ასევე ამ სხვამ დაგიჭიროს ღებინებისას(არადა როგორ ვწუწუნებდი, რატო მემართება ეს-მეთქი, ის კიდე მამშვიდებდა, ასე ხდება ხოლმეო)
3)ტირილი ტირილი ტირილი (უბრალოდ გეტირება, ნუ მთლად უბრალოდ არა, უბრალოდ ემოციების კონტროლი გიჭირს და თავის ნებაზუ უშვებ.)
4)ზედმეტად გულახდილი შეკითხვები 5 საათის წინ გაცნობილ ბიჭთან.(რატო არავის მოვწონვარ, მახინჯი ვარ და ა.შ)
 ახლა იმ დღის სასიამოვნო ფაქტები:
1) მიყვარს როცა მაღიარებენ, ხოდა ჩემი მუსიკალური გემოვნება აღიარეს.
2) მიყვარს როცა მაღიარებენ და სწერვა ხარო და არაა ეგ სიმართლეს მოკლებული თეორია.
3) მიყვარს ყურადღება ხოდა ნასვამს ფილოსოფიური აზროვნება გამეხსნა და მომეწონა "აუდიტორიის ყურადღება"(ახლა წარმოვიდგინე ისინი როგორი ნასვამები იყვნენ რო მომისმინეს).
4) სასიამოვნოა რაღა თქმა უნდა როცა ზრუნავენ შენზე. ხოდა იმ მდგომარეობაში მე რო თავი ჩავიგდე, მართლა მოსავლელი და საზრუნავი ვიყავი. ფრაგმენტებად მახსოვს მორალურ_ფიზიკური  მხარდაჭერა იმ 5 საათის წინ გაცნობილისგან. ტირილის დროს ჩახუტება, ხელით ტარება, საწოლამდე როგორ ავედი კიბეზე არ მახსოვს მაგრამ კარგად მახსოვს ფეხსაცმელს რო მხდიდა(მხოლოდ ფეხსაცმელს). სიმართლე რო ვთქვა, იმ მომენტში არ ვიცი თავი როგორ შევიკავე როარ ვთხოვე შენც აქ დაიძინე-მეთქი.(ნუ გამკიცხავთ, იმ საღამოს ჩემი გმირი იყო და ლამის სიყვარული ავუხსენი).
5) ფანტასტიური მელომანი ხალხი, აი ძაან ჩამოყალიბებული და ორიგინალური, შესაბამისად მთელი საღამო ძალიან კარგი მუსიკა ჟღერდა ჩემ გარშემო და ეს მიორმაგებს და მიოცმაგებს სიამოვნებას.ხოდა მათი შეფასება, რო მე კარგი გემოვნება მაქვს ხო საერთოდ თავში ამივარდა (თავმდაბლობაზე თავს არ ვდებ).

დღემდე თავისფულების მოედანზე გავლისას ის შეგრძნება მაქვს, რაც 5 საათის წინ გაცნობილი ბიჭის მანქანაში ჯდომისას მქონდა თბილისში როცა წამოგვიყვანა(მაგ დღეს გადაკეტილი იყო რუსთაველი და საიდანღაც მოვუარეთ).რაღაც პატრიოტიზმი გადმომედო იმ დღეს.
იგივე შეგრძნება მაქვს როცა ჯონი ქეშს, ვუდქიდს, პლაცებოს და კასაბიანს ვუსმენ. რაღაცატომ.
კიდევ მინდა იგივე ხალხი , იგივე სიტუაცია, ოღონც ნაკლებს დავლევდი, მაგრამ მაინც დავლევდი.
 არ ვარ ლოთი!
ვიცი, რო ძაან აბურდული პოსტია. მწერლობაზე და მსგავს ნიჭზე თავს ვერ დავდებ. დღიურია-მეთქი :)))))

About Me :))

ორ ნაწილად გავყოფ ამ პოსტს: დადებით და უარყოფით ნაწილებად.
დავიწყოთ დადებითით(უარყოფითით დავიწყებდი, რომ არა ჩემი მეგობრების ბუზღუნი, რომ ყველაფერს მუქად ვხედავ).
1) მიყვარს უანგაროდ, ძააალიან ძააალიან და თავდადებულად.(რაღაცა ეს სიტყვა მეუცნაურება).
2) ბევრი რამე შემიძლია. თუ მოვინდომე, თუ ოდნავ მოვინდომე,  თუ უბრალოდ ხელი გავანძრიე ბევრი რამე  გამომდის.
3) მაინტერესებს.
4) მიყვარს როცა ჩემი ფასი იციან. თუ ამას ვგრძნობ, მაშინ ასეთი ადამიანებისთვის ბოლომდე ვიხარჯები და ჩემთან კომფორტულად გრძნობენ თავს.
5) გემრიელ საჭმელს ვამზადებ.(ძირითადად პირველ ჯერზე).
6)მიყვარს ყველაფერი ხარისხიანი, გემოვნებიანი, ლამაზი...
7) არავის ვაწუხებ შეუგნებლად.(შეგნებულად ჩემ რამდენიმე მეგობარს სიცოცხლეს ვუმწარებ;)))
8) ბოდიშს ყოველთვის ვიხდი, როცა ვთვლი რო საჭიროა.
9) დამოუკიდებელი ვარ.
10) ჩემი ყველაზე დიდი დადებითი მხარე: არაჩვეულებრივი გარემოცვა მაქვს-მყავს. ჩემი მეგობრები, ოჯახი, ახლობლები ჩემი სიმდიდრეა(ვგიჟდები თქვენზე).
11) ვპატიობ!


თუმცა.......  გამონაკლისი ყოველთვის ყველგან და ყველაფერში მოიძებნება...


1) ძაალიან ძნელია ჩემი გაბრაზება(ძირითადად), მაგრამ ზოგჯერ ისეთმა დეტალმა შეიძლება გამაღიზიანოს და ჭკუიდან გადამიყვანოს, რაც შეიძლება ვერავინ შეამჩნიოს. თუ გავბრაზდი, იმ ადგილს, ადამიანს, არსებას თუ რაცაა-ვინცაა არ ვეკარები, სანამ არ დაიმსახურებს თავის გულახდილობით.
2)უუუუუუუუუუზარმაცესი ვარ.
3)ამაყი ვარ. თავმოყვარეობა, ჩემი აზრით, რაღაც დონეზე აუცილებელია, მაგრამ ჩემ შემთხვევაში, ზოგჯერ ცდება ნორმის ფარგლებს. არ მიკვირს თუ ვინმე სტერვად მომიხსენიებს, არის ამაში სიმართლის მარცვალი.
4)შეიძლება ითქვას, რომ რაღაც დონეზე სნობი ვარ. და მთლად უარესი, მგონია რო ეს კარგიც კია.
5) არ მიყვარს ლაპარაკი. ჩემი გათვლებით, სადღაც 48 წლის ასაკში სტრესი, დეპრესია, ინფარქტი მომიღებს ბოლოს. ალბათ ბლოგის შექმნაც ამ "თვისებამ " განაპირობა. მაწვება ზოგჯერ სათქმელი, გადმოცემის უნარი კი მინუსებში მაქვს.
6)ზედმეტად თვითკრიტიკული ვარ... შეიძლება ითქვას რო არასრულფასოვნების კომპლექსით ვარ დაავადებული. მთელი ჩემი ტრაგედიების მიზეზი ზუსტად ესაა.
7) არ ვაფასებ თავის დროზე. გვიან ვხვდები ყველაფრის ღირებულებას. იმპულსების დედა ვარ.
8) ვიტყუები. სხვისგან ვერ ვიტან. მე ვიტყუები. რაღაც იდიოტურ დეტალებს, არავის რო არ აინტერესებს. ან სხვისი გულის გასაკეთებლად, გასამხნევებლად, ან თავის გადასარჩენად.  სნობობის არ იყოს, მთლად უარყოფითობად არც ამას ვთვლი.
9) გულმავიწყი ვარ. აქაც რაღაც მავიწყდება და არ ვიცი რა.




ეს ბოლო დადებით განყოფილებას მივაკუთვნო თუ უარყოფითს არ ვიცი: მიყვარს. უმიზნოდ. ჩემი გაფუჭებულია ყველაფერი.

პესიმისტი ვარ და არ მინდა ვიყო.  http://www.youtube.com/watch?v=eGR1iDuKabU